Bolivia; extreem en indrukwekkend

7 mei 2012, 3 maanden weg van huis en bijna 10.000 km gereisd. Het blijkt als je aan het rondreizen bent, dat je weinig tijd over hebt om alles op te schrijven. Maar omdat we veel zien, meemaken, mensen leren kennen en ontdekken is het natuurlijk zonde om dat niet te doen. Vandaag dus toch nog maar eens tijd gemaakt om weer alles op een rijtje te zetten.

Potosí (6444 km) 8, 9 april
In Potosí hebben we iets heel bijzonders mogen ervaren. Bijzonder omdat maar weinig mensen dit waarschijnlijk met eigen ogen zullen zien en vooral voelen. Nikéh en ik hebben een tour door de zilvermijnen van Cerro Rico (Berg met zilvererts) gedaan. Op de foto's bij mijn vorige verslag had ik al een kleine impressie gegeven. Maar de foto's en woorden kunnen niet beschrijven, welk gevoel wij hadden toen we 2 uur lang, meters diep de grond in zijn gekropen. Om enig respect te tonen aan de mijnwerkers en te mogen zien hoe ze daadwerkelijk het werk verrichten hebben we "presents" voor de mijnwerkers meegenomen, die ook dienen als offer aan El Tio, de holy spirit of the mines. Daarbij moet je vooral denken aan; water, sigaretten, cocaleaves en dynamite. Dit alles gewoon op de lokale markt te verkrijgen voor een paar cent. We gingen met een klein groepje de mijnen in. Iedere dag werken hier zo'n 15.000 mijnwerkers in de 150 verschillende mijnen. Zodra je de mijn inloopt komt een donkere gang met een enorme hoeveelheid stof tegemoet en langzaam begint het steeds warmer te worden. Uiteindelijk lopen temperaturen op tot 45 graden. De stad ligt al op een hoogte van meer dan 4000 meter, kortademig ben je al en dit wordt in de mijn erger en erger. De luchtvochtigheid is daarbij ook nog eens erg hoog, en mijnwerkers doen hun behoefte in de mijn, dus de geur is vaak ondragelijk.

Het is ongelofelijk dat zoveel mijnwerkers hier dag en nacht aan het werk zijn en er weinig geld aan verdienen. Overigens is er hier ook sprake van kinderarbeid maar zijn er zelden vrouwen aan het werk. We hebben gekropen door enge, smalle, vieze doorgangetjes, geklommen op wankele laddertjes en 2 uur lang hebben we met ongeloof gekeken naar wat hier in Potosí al jarenlang de dagelijkse realiteit is, iets wat wij ons nooit hadden kunnen voorstellen. Over deze mijnen is overigens een film gemaakt; The Devil's Miner, wellicht interessant om te zien.

Sucre (6599 km) 10, 11 april
Na de mijnen van Cerro Rico en Potosí hebben we de bus genomen naar Sucre, waar we 2 dagen moesten bijkomen van de indrukken die we de dagen voorafgaand hadden opgedaan. Waarna we onze trip direct hebben doorgezet naar Santa Cruz.

De rit naar Santa Cruz met de bus was werkelijk verschrikkelijk. De steden van Bolivia liggen veelal hoog in de Andes, busritten over slingerende bergwegen is dus onvermijdelijk. Maar wat wij in Sucre niet wisten, was dat buschauffeurs in Bolivia vaak betaald krijgen naar het aantal ritten dat ze kunnen maken, i.p.v. het aantal uren dat ze werken. Zo snel mogelijk van de ene plaats naar de andere komen betekent voor hen dus meer inkomsten. Voor buspassagiers betekent het 10 uur lang afzien en hopen dat het allemaal goedkomt. Tijdens deze horrorrit werden alle auto's, bussen en trucks met hoge snelheid gepasseerd. Met ingehouden adem, zweet op het voorhoofd, onze handen die elkaar vasthielden en hier en daar wat gevloek, hebben we het overleefd! Een leuke ervaring was het zeker niet.

Santa Cruz (7075 km) 12 t/m 15 april
In Santa Cruz hebben we enkele dagen gezellig doorgebracht met, zoals zij zelf zei, een Nederlandse "chick". We waren heel wat van plan, maar we hadden het zo gezellig, dat we niet veel meer nodig hadden. We zijn met een paar leuke Boliviaanse meisjes op stap geweest, hebben een bezoek gebracht aan een museum en de dierentuin. Waarna het alweer tijd was om afscheid te nemen en door te gaan naar Cochabamba.


Cochabamba (7554 km) 16, 17 april
In Cochabamba hebben we voornamelijk de lokale marktjes bezocht. We vonden het ontzettend leuk om op de markt te eten en te verse sapjes drinken. Voor zéér weinig geld hebben we allerlei kleine gerechtjes geproefd, zo blijken de Boliviaanse empanadas en hamburgertjes goed te smaken. De marktjes zijn rommelig, veel eetkraampjes die langs de weg staan, waar heerlijke geuren vanaf komen en je kunt er ontzettend leuke souvenirs kopen ook weer voor weinig geld. Wat voor backpackers zoals ons, wel een belangrijk item is. Zo proberen we uiteraard zo goed mogelijke dealtjes te sluiten en dat lukt behoorlijk.

In Cochabamba staat het op een na hoogste Jezusbeeld ter wereld, 34 meter hoog. Het grootste beeld staat niet in Rio de Janeiro, 30 meter hoog, maar is in 2010 in Polen gebouwd, 36 meter hoog! Samen met 2 meisjes, die we in Buenos Aires hebben leren kennen en die we in Cochabamba weer tegenkwamen, zijn we naar de top van de berg gegaan met de kabelbaan. Het uitzicht vanaf deze berg over de stad was geweldig! Bolivia is wat landschappen en uitzichten betreft heel bijzonder te noemen! Bolivia ligt gemiddeld 4000 meter boven zeeniveau, overal steken bergtoppen en vulkaantoppen boven de steden uit en kun je kilometers ver kijken, iets wat we in Nederland niet kennen. Soms waan je je op een andere planeet.

La Paz (7926 km) 18 t/m 26 april
Vanuit Cochabamba zijn we doorgereisd naar La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld, gemiddeld op zo'n 3600 meter boven zeeniveau. Met zo'n 850.000 inwoners, allemaal wonend in kleine, rode, vaak onafgemaakte huisjes. Ik vond het geen mooie stad, maar wel indrukwekkend. Al deze huisjes zijn dicht op elkaar gebouwd, tegen de bergen van de Andes op. Het is bizar om het hectische verkeer te zien en hoe de mensen op straat de enorme heuvels oplopen. Maar hier hebben we enorm naar uitgekeken. La Paz, een typisch Boliviaanse drukke stad, met een geweldig aanbod aan markten, voor van alles en nog wat. Alles is hier op straat te koop en het staat allemaal opgestapeld, je kunt het zo gek niet bedenken. Van zonnebrillen tot tassen en schoenen, van hondenbrokken en cornflakes tot tandenpasta, groenten en fruit, mobiele telefoons en televisies, wonderpilletjes en wonderthee en ook verschillende doe-het-zelf-zaakjes hebben hun complete aanbod op straat uitgestald, wc's, douchekranen, noem maar op. Zo nu en dan kom je kraampjes tegen waar je gevilde kippen of een slangenpuree kon kopen. Afgewisseld met verschillende eettentjes voor rijst met aardappelen en vlees, pizza of empanadas. Wat is dit een bizarre stad! Urenlang hebben wij voornamelijk over de heksenmarkt gelopen. Geweldig wat ze hier allemaal verkopen, alpaca truien en sjaals, mutsen, sieraden, tassen. Hier waren wij weer helemaal in ons element.

Zondags zijn we naar cholita's wrestling geweest. Verklede mannen en vrouwen in traditionele kledij worstelen met elkaar op een humoristische manier. Hier hebben we ontzettend gelachen en voor ons leven gerend... de cholita's vliegen in het rond, zo nu en dan beland er een in het publiek en als je pech hebt, ben je zelf de klos en komen ze achter je aan. Ook dit is weer bizar en loca te noemen, maar wat hebben we gelachen! Hoe verzin je zoiets?!

Maar ook de nodige dosis avontuur is hier rondom La Paz te vinden. Een geweldige ervaring om op de mountainbike, wat ooit de meest gevaarlijke weg ter wereld was, af te gaan; de Deathroad! Op 4700 meter hoog in de bergen, waar het koud en mistig is zijn we het avontuur begonnen. De eerste paar kilometer lieten we ons letterlijk naar beneden rollen over de geasfalteerde weg. Wát een heerlijk gevoel van vrijheid en snelheid! Het tweede en lange gedeelte ging over een "bumpy", smal zandpaadje, met flinke diepe kloven en afgronden, en watervalletjes die zich langs de rotsen af een weg naar beneden zochten. In de verte hoorde je de condors vliegen en het geluid dat de rubberen banden van de mountainbikes die over de kiezels reden maakten, is alles samen, onbeschrijfelijk. De kruisjes langs de weg werkt enigszins psychologisch, maar dat maakt het ook wel weer wat spannender.

Wauw! Hier heb ik mijn de ogen uitgekeken. Waar de wolken eerst het uitzicht coverde, verschenen tussen de wolken door iedere keer weer die enorme bergtoppen. Na de eerste honderden meters werd het zicht steeds meer helder en werd duidelijk waar ik was. Het ging iedere keer maar weer door me heen; wat is het hier geweldig en zo ontzettend mooi, terwijl ik ondertussen het mountainbiken als een waar avontuur ervaarde. Na af en toe een stop voor wat foto's hebben we ons in 2,5 uur naar een hoogte van 1500 meter gereden. Om na afloop bij het zwembad te lunchen en een frisse douche te nemen. Een enorme aanrader voor mensen die van een avontuur houden! Ook dit kunnen wij weer bijschrijven op ons lijstje van hoogtepunten van Zuid Amerika!

Na een week ons vermaakte te hebben van het koopjes jagen, uitgaan, lekkere eten en fruitige sapjes, avontuur en het leuke hostel was het tijd om richting Peru te trekken. Maar voor Peru stond ons nog één bestemming te wachten, Copacabana.

Copacabana, Lake Titicaca (8086 km) 26 en 27 april
Een klein dorpje waar we naartoe zijn gekomen voor Isla de Sol, een eiland dat ligt in het grote Titicacameer, waaraan dit dorp ligt. Het is het hoogstgelegen méér ter wereld, 3800 meter boven zeeniveau en het grootste meer van Zuid Amerika, 8400 m2. 's Ochtends vroeg hebben wij de boot genomen, om op het noorden van het eiland te starten aan een zware wandeltocht van 4 uur naar het zuiden van het eiland. Het eiland wordt Isla de Sol genoemd omdat de Inca's geloofde dat hier de zon is geboren. Op het eiland zijn enkele ruïnes te vinden. Hiervoor hadden wij helaas weinig tijd, want onze boot vertrok alweer op tijd terug naar Copacabana. Een hele mooie wandeltocht, maar we waren maar wat blij toen we in het zuiden aankwamen en op een stoepje konden uitrusten, alvorens we op de boot konden stappen.

Eenmaal teruggekomen in Copacabana hebben we onze laatste paar Bolivianos opgemaakt aan water en een paar broodjes om direct op de bus naar Puno te stappen, onze eerste bestemming in Peru. Na enkele minuten bereikten we al de grens van Bolivia en Peru. We beseften ons dat we een geweldige tijd hebben gehad in Bolivia; een land van extremen en uitersten in alle opzichten; de bevolking, de landschappen, de natuur, het avontuur en de steden, niets is te vergelijken met Bolivia! Ook dit zullen wij nooit meer vergeten.

Nadat we onze stempel van Bolivia hadden gehaald, zijn Nikéh en ik omarmd en lachend de grens overgegaan om in Peru onze volgende stempel te halen en avontuur tegemoet te gaan.

Puno, PERU, (8232 km) 28, 29 april
Het stadje Puno ligt aan de andere kant van het Titicacameer. Hier waren we naartoe gekomen om te zien hoe de Uros-indianen al jaren leven; namelijk heel basic, eenvoudig, simpel op drijvende eilandjes, die ze zelf maken. Er zijn zo'n 50 eilandjes waar enkele families op wonen. De eilandjes zijn gemaakt van het riet dat zij uit het meer halen. Hier worden ook de huisjes en boten van gemaakt. Vroeger dienden deze eilandjes als toevluchtsoord voor de Uros indianen, tegenwoordig leven deze mensen een gemoedelijk leven en ontvangen ze toeristen.

Arequipa, (8518 km) 30 april, 1 mei
Na een paar actieve dagen hebben we in Arequipa vooral de stad rondom het Plaza de Armas verkend. In Arequipa kregen we het gevoel dat we inderdaad in een ander land zijn. Wat een verschil met Bolivia! In deze stad is alles netjes geordend, de straten zijn schoon, de gebouwen zijn sierlijk, de palmen geven een tropische uitstraling en er staan geen kraampjes meer op straat, die in Bolivia overal te vinden zijn.

We zijn die dag in contact gekomen met lokale jongeren. Ze kwamen gezellig met ons kletsen en maakte muziek. Heel leuk om te zien hoe deze jongeren creatief bezig zijn en dat ze geïnteresseerd zijn in hetgeen wij te vertellen hadden en het was ook interessant om te horen hoe zij in Arequipa terecht waren gekomen. Na twee rustige dagen in Arequipa, hebben we de nachtbus naar Cusco genomen.

Cusco (8982 km) 2 t/m 6 mei
Cusco, óóit, voordat het door de spanjaarden werd ingenomen, was deze stad het rijk van de Inca's. Tegenwoordig een toeristische stad doordat in 1911 Machu Picchu werd ontdekt. Machu Picchu is een goedbewaarde ruïne, rond 1440 door de Inca's gebouwd en nooit ontdekt door de Spanjaarden. Het is een stadje dat hoog in de bergen ligt, 2400 meter hoogte tussen steile rotsen en bergen. Er zijn allerlei interessante theorieën over waarom de stad Machu Picchu daar werd gebouwd. Het was voorheen een bijna ontoegankelijke stad, het duurde dagen voordat de stad werd bereikt.

We hebben een tweedaagse tour gedaan naar enkele ruïnes rondom Cusco, o.a. de eerste dag in Sacred Valley en als hoogtepunt de tweede dag Machu Picchu. Nikéh en ik waren benieuwd naar dit goedbewaarde geheim van de Inca's. En zijn daarom de tweede dag al vroeg opgestaan, we hadden met onze gids afgesproken om om half 7 's ochtends boven bij de ingang van Machu Picchu te staan. Helaas had onze gids zelf niet begrepen wat hij had afgesproken... het bleek dan ook dat hij er niet was. Op eigen houtje zijn we de stad gaan verkennen. Omdat we vroeg in de ochtend waren lag de stad nog grotendeels in de mist... maar naarmate die langzaam optrok, verscheen het geweldige Machu Picchu. Ongelofelijk hoe deze stad zo goed bewaard is gebleven, bijna onecht en wat een ongekend uitzicht over de bergen en in de jungle, adembenemend en overweldigend.

Langzamerhand werd het drukker van de toeristen en zijn wij teruggelopen naar de ingang om te kijken of onze gids er inmiddels was. Helaas deden zich de dag ervoor en later deze dag meerdere problemen voor... blijkbaar hadden we bij een touroffice geboekt, die niet helemaal te vertrouwen was, nl Inca Trail Office op Plaza de Armas in Cusco. Wij wilden onze dag niet verpesten, we hebben een andere gids genomen en zijn in een andere groep geplaatst. 2 uur lang hebben we interessante rondleiding gehad en vervolgens hebben we zelf nog een aantal uur op deze bijzondere plek rondgelopen. Vervolgens zijn we via de trappen terug naar Aguas Calientes gelopen, een tochtje van pakweg 1 uur, 350 meter naar beneden.

Vanuit Aguas Calientes moesten we helemaal terug naar Cusco met de trein en de bus. Hier zijn we nog maar eens teruggegaan naar de tour office, maar dat heeft weinig uitgehaald. In Cusco hebben we nog een paar dagen een leuke tijd gehad, voornamelijk door het leuke hostel en de leuke mensen die we daar hebben leren kennen. Maar de tijd tikt... en we zijn inmiddels in Nazca.

Nazca (9619 km) 7 mei
In het deel van de Atacamawoestijn van Peru, ligt o.a. Nazca, dat bekend staat om zijn Nazcalijnen. Zo'n 2400 tot 1400 jaar geleden heeft de Nazcabevolking door de woestijn kilometers lange geogliefen; tekeningen in het zand gemaakt. Tientallen figuren van dieren, duizenden geometrische vormen en duizenden lijnen zijn hier lang bewaard gebleven. Ook hiervan is de reden niet bekend waarom ze zijn gemaakt. Al jarenlang worden er onderzoeken gedaan, maar tot zover zijn er alleen maar theorieën bekend. De lijnen en figuren lijken op de grond niet te bestaan, vanuit de lucht wordt pas duidelijk wat de omvang is van deze enorme tekeningen. Wij zijn naar een paar uitzichtpunten gegaan om een beter beeld te krijgen van enkele figuren. Het blijkt dat er in Nazca 250 m2 door mensen is getekend m.b.v. schaalmodellen. Samen met de Palpalijnen beslaat het gebied zo'n 550 km2. Een ding is zeker, in deze tijd waren de mensen zeer wiskundig en creatief.

Een lang verhaal maar zo veel gedaan en beleefd. Als ik zo halverwege mijn reis terugkijk op de afgelopen 3 maanden, vind ik het geweldig om dit te doen en ben ik nog altijd benieuwd naar wat ons nog meer te wachten staat, want er is nog zo veel meer...