Sounds of the jungle

24 mei 2012, Cuenca, Ecuador...

Peru, net als Bolivia en Argentinie, een geweldig land. Het land van de Inca's. Vele ruines, interessante geschiedenis, maar ook moderne steden, jungle, bergen, een enorme kustlijn , vriendelijke mensen en noem maar op. Toch hebben we integenstelling tot Bolivia en Argentinie in Peru ook mindere ervaringen opgedaan, zo hebben we te maken gehad met nepgeld, slechte touragencies, opdringerige mensen en slechte of zelfs verkeerde informatie over busreizen en vertrektijden. En zijn m'n schoenen, gekocht in Cusco, gestolen in het hostel in Lima. Maar de 4 weken die we hier hebben gespendeerd waren het dubbel en dwars waard.

Huacachina 8, 9 mei (9768 km)
Een piepkleine oase in de Atacamadessert, een geweldige plek om te gaan sandboarden! Aangezien ik de laatste jaren met m'n familie ieder jaar ga snowboarden in de Franse of Oosterijkse Alpen, leek mij dit erg leuk om te gaan doen. Die eerste avond mochten wij mee in de sandbuggy's om zonsondergang te kijken vanuit de duinen. En zijn we daarna in een Bodega terecht gekomen. Hier worden normaal gesproken wijntours gedaan en vervolgens kun je je hier leuk vermaken, met lokalen, backpackers en versgebrouwen wijn of pisco.

De tweede dag hebben we lekker “gechilld” om laat in de middag met een sandboardtour mee te gaan de duinen in, uiteraard weer met de sandbuggy's. Helaas waren alle anderen niet zo avontuurlijk, Nikeh en ik waren de enige twee met een snowboard om te sandboarden. De anderen lieten zich naar beneden glijden op de buik op een houten plank... Helaas kwam ik er al snel achter dat sandboarden niet zo makkelijk was, aangezien het nogal stroef gaat, zeker in vergelijking met sneeuw.. De pistes in de Alpen zijn daarnaast ook stukken langer. Op deze heuveltjes waren we zo beneden. Maar natuurlijk is dit heel apart om hier op een snowboard in de woestijn met zonsondergang langs de oase af te boarden en in een sandbuggy racend de beste duinen te gaan zoeken. Wat dat betreft vond ik het wel echt te gek in Huacachina!

Na Huacachina zijn we met een boot naar de Ballestan Eilanden gevaren. Een paar rotsen die uit de oceaan steken en overvol zitten met pelicanen en andere vogels, pinguins, zeeleeuwen en krabben. Ik vond het wel leuk om te zien, al deze beesten bij elkaar, maar de stank was verschrikkelijk.

Lima 10, 11, 12 mei (10.088 km)
Na de tour zijn we naar Lima, de hoofdstad van Peru, getrokken. Een enorme metropool met 8 miljoen inwoners. In de bus werd Nikeh nog door een meisje gewaarschuwd, om niets bovenin de vakken te leggen. Iets wat we inderdaad niet doen, het schijnt dat er veel wordt gestolen. Maar toen we in Lima aankwamen bleek dat ze zelf spullen erin had gelegd en haar jas was dus weg... …

In Lima, hebben we de wijken Miraflores, Barranca en downtown Lima verkend, de zogenaamde betere wijken, waar je als toerist prima kunt rondlopen. Ik was verrast door deze stad. Het lekkere eten waar Lima bekend om staat, het levendige op straat, moderne winkeltjes en marktjes, de leuke route door het centrum die we hebben gelopen, mooie grote pleinen en de surfstranden. Toevallig was er dat weekend een groot straatfestival. Het was geen festival zoals Nikeh en ik die over het algemeen kennen, maar een echt cultureel festival en recht voor de deur van ons hostel. We hebben een deel van het festival bezocht door rustig door de straten van Miraflores te lopen en op een stoepje te dineren. We hebben het niet laat gemaakt, de dag erna moesten we namelijk ons vliegtuig naar Iquitos halen.

Iquitos & Amazone jungle 13 t/m 17 mei (11.101 km)
De grootste stad midden in de Amazone jungle, onbereikbaar via de weg, ligt in het noorden van Peru, Iquitos. Ga je in Zuid Amerika rondreizen, dan is het een “must” om naar de jungle te gaan. Aangezien wij het echte junglegevoel wilden ervaren, zijn we vanuit de stad Iquitos met een bootje de Amazone rivier opgegaan richting een logde in de jungle. De Amazonerivier is de grootste en langste ter wereld, 7000 km lang en op z'n breedst 300 km. Een rivier zoals deze, zo immens is onvoorstelbaar. Deze tijd van het jaar is het einde van het regenseizoen, wat betekent dat een groot deel van de Amazone nog onder water staat.

Na 3 uur bereikten we de lodge, waar we een simpele maar heerlijke lunch kregen. 'S middags zijn we met onze gids op een klein bootje al roeiend op zoek gegaan naar allerlei dieren. Al gauw zagen we een Anaconda in het water liggen, verschillende apen slingerend door de bomen, mooie gekleurde vogels, sloths, allerlei formaten spinnen waaronder een zwartoranje vogelspin en een pink dolphin. 4 uur lang heeft onze gids ons de jungle laten zien en hebben we zonsondergang gekeken, deze keer vanuit de boot de amazone rivier over. Ook weer bijzonder te noemen. Het was tijd om terug te gaan voor ons avondeten, om vervolgens nog een avondtochtje te doen, wederom met het bootje. Iets wat wij redelijk spannend vonden. Ik vooral omdat ik niet zo kapot ben van al die spinnen, die 's avonds tevoorschijn komen en al die vliegjes/muggen. Maar wilde toch ervaren hoe dit was.

In het donker, onder een heldere, volle sterrenhemel, zaten we midden in de jungle op een bootje... de junglegeluiden was wat het zo ontzettend bijzonder maakte. Aan de ene kant zaten we met wijdgesprijde ogen en open mond in stilte te genieten, rond te kijken en vooral te luisteren naar de geluiden. Aan de andere kant zaten de beestjes overal en was ik bang dat ieder moment een dikke vogelspin over m'n rug zou kruipen. Wat niet onmogelijk was aangezien we met dat bootje door iedere struik en langs iedere boom roeiden. Terwijl onze gids gefascineerd op zoek ging naar allerlei dieren wilden Nikeh en ik toch wel graag terug naar de lodge om vanaf daar verder te genieten. Ondertussen had Omero, de gids, ergens in de struiken een dikke, grote, zwarte, giftige spin zien zitten in de struikjes. Hij wist niet wat hij zag... en ondertussen had ik niet door dat zo'n zelfde spin naast mij in het bootje was komen zitten. Totdat ik met m'n lichtje om me heen de boot begon te inspecteren op enge diertjes. Daar zat hij dan... Nikeh vertelde me dat ze de boot was uitgesprongen als het een muis/rat was geweest. Ik bleef op dat moment enigzins verstijfd zitten en heb Omero vriendelijk gevraagd de spin uit de boot te zetten. Dat deed hij natuurlijk, nadat hij vertelde dat deze dodelijk giftig was. Nogal een opluchting toen ik deze langs de boot af zag zwemmen. Tsja, ik besefte me maar al te goed waar we ons bevonden en we vonden het het beiden nogal spannend.

Uiteindelijk terug in de lodge zijn we direct naar bed gegaan en de volgende ochtend waren we al vroeg uit de veren. We kregen een uitgebreid ontbijt... en weer de boot in, deze keer zijn we naar een droog stuk jungle geroeid om een stuk te wandelen en op zoek te gaan naar een tribe, een stam die nog altijd in de jungle leeft. Hier hebben we o.a. met de stam gedanst. Interessant om te zien dat er nog altijd mensen in de jungle leven, ontzettend primitief en heel dichtbij de natuur. Als bedankje hebben we een paar sieraden gekocht die zij zelf hadden gemaakt, voor ons een leuk aandenken.

Vervolgens gingen we terug voor lunch en na de lunch hebben we lekker in de hangmatten een dutje gedaan. Later op de middag zijn we met onze spullen naar een “Treehouse” geroeid. Onderweg kwamen we langs een dorpje, natuurlijk stond het hele dorpje, inclusief de huisjes, de school, voetbalveldje e.d. geheel onderwater. De mensen hier leven letterlijk in het water, ik vond het nog grappig om te zien, dat ze wel de kleren deden drogen.

Aangekomen bij de boomhut beseften we pas waar we die nacht gingen slapen; een drie verdiepingen hoge houte hutje, met een geweldig uitzicht... en dat was het... Eerst keken Nikeh en ik elkaar aan en moesten we lachen. Natuurlijk stond ook deze in het water en was er bijvoorbeeld geen wc, geen bed, laat staan dat er licht zou zijn. Op dat moment vroeg ik mezelf nog af, wat ik eigelijk gedacht had toen Omero zei; Vanavond gaan we naar de “Treehouse!?”.
Maar ook dit is weer deel van het grote avontuur en we vonden het verder dan ook prima. Het bleek dat Omero een klein tentje voor ons had meegenomen, dat ons in ieder geval tegen de beestjes zou beschermen. Op de boomhut hebben we ook ons avondeten gehad en uiteraard zijn we 's avonds nog maar weer eens met de boot een tochtje gaan maken.
Toen we rond een uur of 8 terug waren bij de “Treehouse” konden we vanuit een grote hoogte de jungle zien, wat wel echt heel erg mooi was. Al die echte junglegeluiden, duizenden sterren, de geur van de natuur; dit was toch wel heel geweldig. Ik voelde me inderdaad ver van de bewoonde wereld en de tijd leek hier ook wel stil te staan. Hier was ieder moment van de dag en ieder moment van de nacht zo veel leven en toch zo veel rust... Al snel vielen we in slaap, ondanks dat we niet zo ontspannen konden liggen... en werden we om 6 uur wakker door de zonsopgang... en de regen.

Na onze spullen te hebben gepakt en de regenjas te hebben aangetrokken, zijn we teruggeroeid naar de lodge voor ons ontbijt. Daarna gingen we naar Monkey Island, waar verschillende apen bij ons op de boot sprongen, en bij ons op de schoot kwamen zitten. Hele leuke en vriendelijke aapjes, die hier in het wild leven. Ook hebben we hier papagaaien gespot, hebben we een Anaconda van 3 meter lang en 10 kilo op onze nek gehad en een oeroude schildpad van 5 kilo vast gehad. Allemaal geweldige beesten.
Die middag terug op de lodge hebben we geluncht, alweer rijst.... en nog een poging tot pirañavissen gedaan, maar helaas hebben we niets gevangen en was het alweer tijd om terug naar Iquitos te keren, voor onze vlucht naar Lima. Waar we nog 2 korte dagen rustig hebben gespendeerd.

Lima, 17, 18 mei (12.114 km)
Tijdens de busrit vanuit Lima naar Huanchaco heeft de stad Lima mij wel geraakt, zowel in positieve als negatieve zin. Vanuit het centrum van Lima vertrok onze bus richting Trujillo. Het duurde ongeveer anderhalf uur voordat we de stad en zijn voorsteden uitreden. In die tijd heb ik alleen maar naar buiten gestaard naar de verschillende en vele wijken waar we doorheen en langsaf reden. De betere wijken vond ik zoals ik al eerder beschreef verrassend, mooi, leuk en we hebben ons er prima vermaakt. Terwijl Nikeh intussen in slaap was gevallen, bleef ik maar naar buiten staren. Chique gebouwen, vele kleurrijke en levendige straten werden alsmaar somberder en armer. Wat een groot contrast binnen een stad! Ongeveer een half uur rijden vanaf het centrum kreeg ik steeds meer een naar gevoel vanbinnen. De huisjes werden kleiner en kleiner, straten donkerder, de mensen grauwer, de buurten mistiger en het vele, oude vuil op straat maakte het beeld akelig. Ik was op dat moment blij in de bus te zitten...
Op een moment dacht ik dat het niet erger kon worden. Verschrikkelijk dat er mensen, zo veel mensen, gezinnen met kinderen zo leven. Maar helaas, steeds verder van het centrum werd het er niet beter op. De kleine huisjes veranderden in kleurloze krotjes die in lang verlichte straten op donkere heuvels naast elkaar zijn neergezet, vormloos en kleurloos. Auto's en mensen verdwenen uit het straatbeeld. Het enige dat deze omheinde krottenwijken ademden was ellendigheid. Triest om te zien dat zo'n stad voornamelijk bestaat uit kilometers ver uitstrekkende stoffige voorsteden en krottenwijken. Onvoorstelbaar...!

Uiteindelijk ben ik met een muziekje op zelf in slaap gevallen en werd ik wakker in Trujillo. Waarvanuit we een busje hebben genomen naar Huanchaco.

Huanchaco 19, 20 mei (12.698 km) & Mancora 21, 22, 23 mei (13.295 km)
Gelegen in het noordwesten van Peru aan de Oceaan liggen enkele plaatsen waar het goed vertoeven is. Lekker weer, rustige omgeving, strand, zee met goede golven wat natuurlijk surfers aantrekt. Hier heb ik lekkere vis gegeten, het Peruviaanse Ceviche, rauwe vis in limoen en uitjes. Heerlijk met een fruitige coctail. In deze 2 plaatsen was weinig te doen, vooral genieten van de rust, lekker rondlopen, zonsondergang kijken; een beetje het welbekende vakantiegevoel. Om onze trip na het relaxte leven door te zetten naar een, voor ons, nieuw land; ECUADOR!

Cuenca 24, 25 mei (13.944 km)
Onze eerste bestemming in Ecuador is Cuenca. We zijn gisteravond laat aangekomen en hebben vandaag een beetje de plaats verkend en het was tijd om mijn verslag weer eens te updaten... dus bij deze.

Ondanks dat we af en toe vergeten welke dag het is, en we meestal niet weten hoe laat het is... gaat de tijd steeds meer dringen. Daar waar we aan het begin van onze trip dachten tijd genoeg te hebben en we weinig hoefden te plannen, beseffen we ons nu dat er nog maar 2 maanden over blijven en we nog een flinke afstand hebben te gaan en we nog zoveel willen zien. Voor de komende tijd weten we dan ook al ongeveer waar we naartoe zullen trekken. Een half jaar lijkt lang, het is ook lang, maar veel te kort voor dit supercontinent! We hebben al heel erg veel gezien, toch ook hier en daar plaatsen overgeslagen. Af en toe heb ik ook zo m'n momentjes dat ik aan thuis denk, en dat ik natuurlijk ook m'n familie en Thom moet missen. Ik besef ook dat het leven in Nederland uiteraard gewoon doorgaat en bedenk me zo nu en dan wat ik ga doen als ik weer thuis ben. Maar voor nu nog altijd heerlijk genieten en alles op me af laten komen. Er staan nog een paar landen op de planning en ik weet zeker dat het ook daar geweldig zal zijn!