Momentos intensos

We hebben het drukke Buenos Aires na een maand verlaten om in URUGUAY lekker de rust op te gaan zoeken. Op een vroege zaterdagochtend hebben Nikéh en ik onze backpacks weer volgeladen om aan onze backpacktrip te beginnen. Met allebei een zware tas op de rug, zonnebril op het hoofd en een fles water in de handen, zijn we de haven van Buenos Aires gaan zoeken. We hadden een ticket geboekt en moesten ongeveer een uur van tevoren inchecken. Omdat we niet exact wisten waar we in de haven moesten zijn, leek het ons verstandig ruim op tijd te vertrekken. Eerst hebben we voor de laatste keer de metro genomen naar Plaza de Mayo... dat gaan we zeker niet missen. Vanuit de metro was het nog een eindje weg. Nikéh en ik dachten op dat moment nog dat het sportief was om het stuk te lopen. Als we achteraf hadden geweten dat we dik een uur zouden lopen, waardoor we in tijdnood kwamen en 2 keer een verkeerde kant op werden gestuurd, hadden we uiteraard meteen een taxi genomen. Maar goed uiteindelijk zijn we, met pijn in de voeten en in de rug, op tijd bij de boot die ons naar Colonia zou brengen, aangekomen. Hetgeen we hiervan geleerd hebben, is dat Argentijnen best willen helpen, maar als ze het zelf niet weten, ze je waarschijnlijk de verkeerde kant op sturen. Altijd de weg nog 2 of 3 keer navragen dus i.p.v. direct er vanuit gaan dat het klopt waar je heen wordt gestuurd. En we hebben geleerd, dat 4 a 5 km lopen een ´no go´ is als je een afgeladen volle backpack op de rug hebt.
 
Na een uurtje op de boot te hebben gezeten, kwamen we aan in Colonia del Sacremento, URUGUAY. Uruguay is het op een na kleinste land van Zuid Amerika en toch nog altijd 5 keer zo groot als Nederland. Er wonen ongeveer 3,5 miljoen mensen en het zijn de grootste vleeseters ter wereld. De hoofdstad is Montevideo, hier woont ongeveer 1 derde van het totale aantal inwoners van Uruguay.

Het was een verademing om in Colonia aan te komen. We hebben door het dorpje gelopen en een terrasje gepakt, lekker genoten van het uitzicht in de haven... en meer was er ook niet te doen. Na een dag waren we dus alweer uitgekeken en wilden we weer de grote stad op gaan zoeken. We hebben dus al snel de bus naar Montevideo genomen.

Ongelofelijk hoe luxe de bussen in Zuid Amerika zijn. Sowieso beter dan in Europa; vaak zitten er maar een paar mensen in de bus, er is op lange ritten eten en drinken aan boord, we kijken af en toe eens een filmpje en er is zelfs zo nu en dan wifi in de bus (gratis internetverbinding). Omdat urenlang in de bus zitten vaak voorkomt, is het ideaal als je toch een beetje vermaak hebt. 
 
In Montevideo hebben we een hostel in het centrum genomen. Van daaruit was het makkelijk om de stad te verkennen en dichtbij het strand. We hebben ons laten vertellen dat de stranden in Uruguay nogal tropisch aandoen. Helaas zijn we in Montevideo er achter gekomen dat de mooiere stranden toch wat meer in het noordoosten liggen, richting Brazilië dus. Maar goed, toch hebben we een lekker dagje kunnen uitwaaien, terwijl we Zuid Amerikaanse cultuur van dichtbij konden bekijken. Op en rondom de stranden is enorm veel te doen, overal zie je kinderen en jongeren skateboarden, inlineskaten, joggen, fietsen, voetballen, beachvolleyballen en mensen zitten overal te picknicken; een gezellige bedoeling dus. 

Wat ook een "gezellige bedoeling" was dat een groep van 5 meisjes, ongeveer 13, 14 jaar jong zaten gezellig met elkaar te giechelen op het strand, terwijl verderop een groep van 20 jongens, 18 jaar en ouder een potje waren aan het voetballen. Na een poos was het tijd om elkaar van dichtbij te gaan bekijken. De groep jongens liep in slow motion langs en de meisjes werden een voor een gecheckt, er werd wat over en weer met elkaar geflirt en naar elkaar gewezen. Vervolgens liepen 18 van de 20 jongens door om verderop te overleggen wie welke meisje mocht versieren. De 2 overgebleven jongens bleven met de meisjes kletsen en waren aan het testen of ze eventueel interesse hadden. Vervolgens werd een "dude" geroepen en werd een meisje naar voren geschoven. Je raadt al wat er gebeurde... hetgeen noemen ze hier 'besos'. Na een paar intense 'besos' op het strand, liep de groep jongens weer verder. Wij konden onze ogen niet geloven, maar kennelijk is het hier de normaalste zaak van de wereld.

In deze hoofdstad hebben we verder jammer genoeg niet veel meer kunnen doen. Uruguay inclusief Montevideo is duur en wij hadden de pech dat we veel regen hadden. We hebben dus besloten om van Montevideo naar Iguazu, Argentinië te gaan. Hiervoor moesten we de nachtbus naar Salto (Uruguay) nemen, vervolgens een remise naar Concordia (Argentinië) en nog eens een nachtbus die ons naar Iguazu zou brengen. Het leek simpel, maar het was best een avontuur. Van de tijden konden we niet helemaal op aan, wat uitdraaide op een race tegen de klok, 2 busritten en 2 autoritten en werden we midden in de nacht met onze backpacks aan de snelweg afgezet, waar politie allerlei controles uitvoerde. Wij vroegen ons inderdaad af of het wel allemaal klopte; terwijl we in het donker in een verroeste auto als een idioot door de wildernis reden, met de backpacks tussen ons in. Maar na het te hebben nagevraagd en nog eens goed na te hebben gedacht wat we precies hadden geboekt, besefte we ons dat het toch wel goed zat. Uiteindelijk kwamen we te laat aan voor onze laatste busrit, maar gelukkig was de bus ook een uur te laat... op naar Iguazu dus! 
 
Iguazu is een dorpje in het noorden van Argentinië. Het ligt aan het drielandenpunt met Brazilië en Paraguay. Bij het drielandenpunt ligt Parque Nacional del Iguazú. Hier komen 2 grote rivieren samen; Paraná en Iguacu. Het park staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is beroemd door zijn 2700 meter brede watervallen die in het subtropisch regenwoud liggen. Nikéh en ik zijn naar de Braziliaanse én de Argentijnse kant geweest. En what can I say... tot nu toe heb ik in m´n leven weinig indrukwekkende dingen gezien als ik het kan vergelijken met de watervallen van Iguazu. Het is niet te beschrijven hoe ontzettend indrukwekkend, adembenemend en intens het was. Aan de Braziliaanse kant bekijk je de watervallen eerst vanaf een afstand, maar op het einde sta je er tussenin. Op de Argentijnse kant loop je over de watervallen heen en kom je uiteindelijk bovenaan bij Garganta del Diablo. Het 80 meter diepe naar beneden stortende water, maakte zo´n een enorm lawaai en het ziet er zo mooi uit. Het was in ieder geval zo intens dat Nikéh en ik er enthousiast, stil én emotioneel van werden en kregen beiden een gevoel van geluk over ons heen. Uiteindelijk zijn we met een brok in de keel teruggelopen en hebben we nog eens besproken hoe mooi het is om door Zuid Amerika rond te reizen.

Vanuit Iguazu zijn we met een 20 uur durende busrit naar Rosario gereden, maar inmiddels zitten we in Cordoba. Waar we het natuurlijk weer ontzettend naar onze zin hebben. We zitten in een heel gezellig hostel en zijn hier al een aantal dagen met onze vrienden van het hostel flink aan het feesten. Iedere avond zitten we op het dakterras van het hostel, barbecuen, pizza´s maken, drankjes doen, muziekjes draaien en daarna zoeken we het uitgaansleven op, wat hier niet moeilijk te vinden is. :) Zo amuseren we ons nog wel een tijd, maar ook hier zullen we morgen weer met een dubbel gevoel vertrekken.